Спатрэбілася чагосьці старой у суседнюю вёску. З транспартам цяпер проста, і пешшу ходзяць мала. Бабка затрымала саўгасны аўтобус і едзе. На жаль, машыне трэба неўзабаве зварочваць.
— Дзякую богаві, мой саколік, што ты хоць крыху падвёз мае старыя косці! — кажа яна шафёру, нязграбна выбіраючыся з аўтобуса.
Маладому хлопцу хочацца парысавацца перад пасажырамі. Ён па-блазенску дзівіцца:
— То каму ж ты, бабка, дзякуеш? Хто цябе вёз — бог ці я?
У аўтобусе смяюцца.
Тэпае пакрыўджаная старая далей, але больш машын не затрымлівае.
Старую даганяе аўтобус з санаторыя. Шафёр не нацешыцца сваім новенькім «рафікам». Яму яшчэ не абрыдла падбіраць па дарозе ўсіх, без разбору. Убачыўшы бабку, хлопец спыняе машыну сам:
— Садзіся, бабка!
Прыязджаюць на месца. Бабка на гэты раз выбіраецца з аўтобуса моўчкі.
— От некультурная старая! — лаецца шафёр.— Нават не падзякавала! У-у, ведзьма, баба-яга! Каб я другі раз такую браў — хай на мятле ездзіць!