Дырэктар гарпарку робіць справаздачу аб рабоце з дзецьмі і цярпліва пералічвае: правялі дзень птушак і павесілі сто шпакоўняў, школьнікі пасадзілі сем тысяч кустоў, нарыхтавалі тры мяшкі каштанаў, зрабілі яшчэ тое, зрабілі гэта...
На заканчэнне дырэктар хваліцца, што з Ленінграда для малых ён выклікаў цырк звяроў.
— Каб не думалі, што ліпа, вось вам фота з мерапрыемства!
Вялікія здымкі пайшлі па руках. На фота пацешныя мішкі катаюцца на шарах, ездзяць на веласіпедах, а вакол з усмешкамі да вушэй — шчаслівая дзятва. Члены выканкома разглядаюць іх, салідна маўчаць. Наступае хвіліна, калі трэба камусьці выказаць першую думку.
Дырэктар мясакамбіната, вядомы сваёй прыдзірлівасцю, нападае на дакладчыка:
— Думаю, што яму нельга дазваляць і далей кіраваць важным участкам ідэалагічнай работы! Паглядзіце, таварышы члены выканкома, куды ён хіліць! Замест таго каб весці арганізацыйна-массавую работу сярод піянераў — сярод нашай змены! — замест таго каб цесна ўвязаць іхнюю дзейнасць з сучаснасцю, надзённымі пытаннямі, чым мы ўсе жывём, дырэктар парку вядзе іх да звяроў, у тайгу, да мядзведзяў!
У падтрымку таварыша кінуў рэпліку яшчэ адзін разумнік. Стаіць бедны дырэктар, пераступае з нагі на нагу, уздыхае.
— А вы чаго маўчыце? — пытаецца старшыня выканкома.
— Думаю.
— Аб чым?
— Што б сказалі мядзведзі на гэтую дэмагогію.
Выбухае дружны рогат. Далей абмеркаванне ідзе ўжо зусім у іншым напрамку.