Каля аптэкі стаіць чатырохгадовая дзяўчынка са смешным рабаціннем на твары. Адной рукой яна гойдае каляску з дзіцем, якое надрываецца ад плачу, а з другой — ліжа марожанае. Малочныя струменьчыкі цякуць па пальцах, падбародку. Вочкі яе бездапаможна ловяць прахожых.
Нарэшце малая заўважае, што я ўсміхаюся.
— Цёця, ён пла-аца! — скардзіцца даверліва.
Я калыхнула каляску, паправіла пялюшку.
— Як жа цябе зваць?
— Валянціна Іванаўна.
— О-го!.. А дзе ж твая мама, Валянціна Іванаўна?
— У аптэцы.
— Я пакалышу тваю сястрычку, а ты скокні па яе!
Адыходзячы, дзяўчынка кідае з дакорам:
— Ён брацік, а не сястрычка!
Праз хвіліну ў дзвярах аптэкі з’яўляецца жанчына і вінавата апраўдваецца:
— Малы есці хоча, таму і плача. А дзе пакорміш?
— А вы нясіце ў аптэку. Валянціна Іванаўна пабудзе ля калыскі!
— Хіба што!..
Жанчына панесла дзіця. Я намерылася ўжо ісці, але Валя робіць таямнічы рух пальчыкам. Я нахіляюся.
— Прыходзьце да нас,— шэпча,— я дам свае цацкі паглядзець!
Тут жа бачыць, што яе прапанова нерэальная. Хвіліну думае.
— Цёця, лізніце марозанае! Яно сма-ацнае, сма-ацнае!.. Лізніце!..
І яе ліпкая рука працягвае вафельны кубачак, а ў вачанятах свеціцца радасць: нарэшце знайшла чым аддзячыць.