Пакінула я ў Бабруйску бабцы двухгадовую Святланку, а сама — у партызаны.
Зімой адправіліся мы на заданне. Трэба было пераправіцца праз раку каля самага гарнізона. Плылі мы паміж крыгаў, стараліся нават не дыхаць, ды раптам вялізнай крыгай лодку падняло, і яна перакулілася. На мне кажух, вінтоўка, рэчавы мяшок з пяццю кілаграмамі толу ды сотняй патронаў: я адразу так і пайшла каменем на дно.
Сабрала ўсе сілы, устрапянулася, стала выплываць. Стукнулася ў днішча галавой ды зноў патанула. Гэтак другі раз, трэці, покуль не выбілася з сілы.
Канец мне! Адчула, што млею.
І тут успомніла светлую галоўку дачушкі ды падумала — а на каго ж яе пакідаю?! Аднекуль з’явіліся ў мяне новыя сілы. Нібы адкрылася другое дыханне.
Узяла я крыху ўбок ды вынырнула побач з перавернутай лодкай. На днішчы ляжалі нашы хлопцы.
— Таня, мілая, жыва-ая?!
Сябры дапамаглі. Успаўзла я да іх, і мы, грэбаючы рукамі ваду, дабраліся да берага. Толькі тут «дазволіла» я сабе абамлець — асунулася на снег без памяці.