Зіма. Еду праз Слонім гарадскім аўтобусам. У ім поўна народу.
У цэнтры машына спыняецца — тут, здаецца, мне выходзіць. Да пярэдніх дзвярэй не прабіцца, ціснуся праз заднія.
Аўтобуса чакаюць вучні з партфелямі, жанчыны з сумкамі, а наперадзе гэтага натоўпу тырчыць круглатвары мужчына ў багатым зімовым паліто з каракулевым каўняром. Выпадаю з аўтобуса якраз у абдымкі гэтага чалавека.
— Ці ведаеш, што выходзіць трэба праз пярэднія дзверы? — яхідна пытаецца ён.
— Ага! — прызнаюся.— І яшчэ ведаю, што ў машыну спярша заходзяць дзеці, жанчыны, старыя, а ўжо тады гэткія мардатыя, як ты!
У натоўпе закрычалі:
— Пра-авільна!
— Так яму і трэ-эба!
— Во, нарваўся!..
Праз дзесяць мінут заходжу выступаць у сярэднюю школу. Адчыняю дзверы ў дырэктарскую, а там з універсітэцкім ромбам на сінім касцюме ў шэрую палосачку чакае мяне... знаёмы круглатвары мужчына.
Даўно не перажываў такіх прыкрых хвілін і час не цягнуўся так доўга: выступаю перад дзесяцікласнікамі, адказваю на пытанні, дырэктар мне дзякуе, ад імя школы дае падарунак — макет школы, а мы ўсё прыкідваемся, што паміж намі нічога не адбылося.