Далёкі тупат кананады.
Бягуць грымоты, як сланы.
Ідзём без строю, без каманды,
Пад балалайку ў тры струны.
Патроны. Антрацыт махоркі.
Адстаў прастуджаны баян
З абозамі. Скорагаворкі
Вясковай песні любы нам.
За ворагам мы будзем гнацца
З гранёнай ярасцю штыкоў.
«Сямёнаўну»
сяржант Ігнацьеў
Вядзе з смаленскіх бальшакоў.
З-пад хвояў выступае вёска,
Салёна пахнуць палыны.
«Сямёнаўну»
спявае войска,
Нібы вяртаемся з вайны.
Спяваем мы, пакуль пяецца,
Спявае вецер і сасна;
Не ведаем, дзе абарвецца
Неадспяваўшая струна.
Сухі пясок, сухія гаці,
Сухі туман балтыйскіх вод.
На дзюны ўпаў сяржант Ігнацьеў
Пад біўні зломленых грымот.
Чарнеюць спаленыя дзюны,
Чарнее глыба валуна.
Парваныя сцякаюць струны:
Сямёнаўна,
Іванаўна...
1965