Сады, як белагрудыя мядзведзі,
Павіслі на рагацінах падпор.
Сцвярджаючы, што дол і высь - суседзі,
Сышліся ярусы пладоў і зор.
Паўзе туман з нізін. Платы намоклі.
Струменіць цішыня.
І ля двара
Запахлі раптам дзедавы каноплі -
Прынада позняя для снегіра.
Дрымотную знямогласць даспявання
На яблынях няцяжка прыкмячаць.
Дзе ж тое дрэва мудрага пазнання
Дабра ці зла?
Маўчаць сады. Маўчаць.
Не ўспыхвае і не трапеча лісце,
Хоць тут усё авеяна агнём,
Калі сузор'і яблыкаў пякліся
І гаслі са знявечаным галлём.
Пякліся яблыкі.
І цень Адама
Віднеўся між счарнелых голых дрэў.
Тады не райская гарэла брама.
І не спакуснік зваблівы дурэў...
Такія ж зоры, яблыкі такія,
Як год, як шмат гадоў таму назад...
І я кажу: не бойся, Еўдакія,
Ступіць у сённяшні прыціхлы сад.
1967