Цяжка мастаку дастукацца да сэрца гледача. Але куды цяжэй - да ягонага кашалька.
Спробы быць добрымі для УСІХ канчаюцца тым, што ворагамі робяцца УСЕ.
Нельга верыць п'яніцам. Але ні ў якім разе нельга верыць таму, хто не п'е зусім.
Не заўсёды той, хто здольны схапіць зорку з неба, умее пакласці яе ў свой кашалёк...
"Новае - забытае старое!" - не зусім дакладны выраз. Новае - гэта вечнае, якое вярнулася з адпачынку.
Для людзей не мае значэння, ёсць Бог ці не. Значэнне маюць тыя інстытуцыі, якія абслугоўваюць гэту ідэю.
Божа, дай сілы вытрымаць дачыненні з Тваімі служкамі!
Рэлігія - святло і цемра ў адным флаконе.
Горш рэлігіі толькі атэізм.
Ці можна назваць некаторыя ўчынкі Бога нялюдскімі?
Жанчыны - лепшыя за мужчын. Апроч тых, каторыя прытрымліваюцца такой думкі.
Усё цяжэй сустрэць на вуліцы асобу ў спадніцы. І найчасцей гэта будзе шатландзец...
Калі ты стомлены, паранены, прыніжаны - яшчэ можаш змагацца. І толькі ўсраўшыся не паваюеш...
Найчасцей слова даюць тады, калі больш за ўсё хочацца маўчаць...
Хачу жыць доўга. Але ў сваёй хаце, а не ва ўспамінах.
Не робіць памылак той, хто не робіць нічога. Так і чыняць "святыя старцы".
Ёсць рэчы, якія нельга растлумачыць, але можна зразумець.
Ёсць людзі якія пазбаўлены органаў зроку ці слыху. А ёсць - пазбаўленыя органаў дружбы.
Паэт - супраць Бога. Але за пасаду плацяць не яму - ён сам плаціць жыццём.
Я стварыў свой свет, свае вобразы, сваю тэхніку. Засталося зрабіць свайго гледача.
Не бывае крызісаў эканамічных. Бываюць толькі маральныя.
Бяда не ў тым, што час праходзіць. Бяда, што ён няспынна топча нас...
Нельга перашкаджаць людзям памыляцца. Праз гэтыя памылкі здзяйсьняецца іх Лёс.
Урэшце мы маем сапраўды монатэістычнае грамадства. Бог - адзіны. Імя яму -грошы.
Проза жыцця змушае нас быць паэтамі.
Цікава, што пусты чалавек, спусташаючы суразмоўніка, аніколькі не напаўняецца сам!
Мастак мае справу з людзьмі - палітык з натоўпам. Вось у чым розніца.
У жыцці настойлівы дурань можа дабіцца куды больш, чым сарамлівы мудрэц.
Там, дзе таўкатня і цісканіна вакол любога куміра - мяне няма і ніколі ня будзе.
Мяне цікавіць і я веру толькі ў таго Бога, які праяўляе сябе праз Прыгажосць. І я буду служыць толькі і выключна такому Богу і ніякім іншым!
Я навучыўся размаўляць на многіх мовах, але ўсё часцей не маю з кім...
Крытыкі вельмі любяць мастакоў, якія парушаюць правілы паводле іхніх правілаў...
Вечна сыты страўнік шкодна ўплывае на вочы - яны робяцца пустымі. Натоўп - гэта скапленне вызваленых дэманаў.
Цікавая рэч - у мастацтве свабода і несвабода прыводзяць да аднолькавых вынікаў - да дыктатуры пасрэднасці.
У маім мастацтве няма нічога новага - апроч таго, што я сам новы.
Ці не пара ў карны кодэкс унесці артыкул "Распальванне міжполавай варожасьці"!
Не разумею, чаму жанчыне мець 18 гадоў не сорамна, а 48 - сорамна? Сорамна выглядаць абы-як, а не жыць доўга!
Нашыя "адраджэнцы" раптоўна палюбілі літару "Г" - кажуць "ГІТ, ГІРОНІЯ, ГАКЕР", нават ГАРАБЫ. Слухаеш, абураешся, а потым думаеш - ну і ГУЙ з вамі!
Не трэба мне "нацыянальНАВА адраджэння"!
Сучасныя мастакі звялі мастацтва да ўзроўню смецця. І самі сталі смеццем - сацыяльным.
Т. зв. "постмадэрністы" - сейбіты неразумнага, нядобрага і знявечанага. Калі нешта знаходзіш - заўсёды нешта губляеш.
Сапраўдная Прыгажосць - самадастатковая. І не патрабуе ані ідэалагічнага, ані маральнага, ані яшчэ якога абгрунтавання.
У сапраўднага мастака рукі разумнейшыя за галаву.
Неяк зусім забыта, што мастацтва існуе не для таго, каб крытыкі рабілі свае экзэрсізы, а для чагось большага!
Тыя, хто ня здольныя любіць, замяняюць гэта пачуццё такім жа моцным -нянавісцю...
Занеслі ў кнігу рэкордаў Гінэса. Уперад нагамі...
Змагары за свабоду вельмі крыўдзяцца, калі высвятляецца, што ты хочаш быць свабодным і ад іх.
Калі глядзіш ТV - адна надзея, што ўсіх нас выратуе рвотны рэфлекс...
Палітык, якому не прыемны інтрыгі, нагадвае баксёра, які не любіць біць чалавека па твары...
Ці былі б напісаны санеты ў гонар Лаўры, калі б яна была "бізнесвуман".
Як гэта феміністкі мірацца з тым, што тэрмін "фемінізм" - мужчынскага роду?
Жанчыны так баяцца лішняй вагі, што нават тэксты жаночых часопісаў пазбаўлены калорый!
Калі вар'яцтва вырастае да каласальных памераў, яго можна выдаваць за
высокародную ідэю.
У ХХ стогаддзі адбылася - і яшчэ не скончылася - ІІІ сусветная вайна. Вайна з Прыгажосцю.
Ёсць шчаслівыя людзі, якія крочаць у нагу з натоўпам, але перакананы, што шлях яны выбралі самі ў выніку цяжкіх духоўных пошукаў...
Кожны ўпадак любіць выдаваць сябе за росквіт.
Калі не ведаеш, што рабіць - не рабі прынамсі таго, што пазбаўлена сэнсу.
Як надакучыла зіма, беднасць і тоўстыя бабы ў портках.
Часам адзіны сэнс якогась дзеяння - тое, што гэта стварае ілюзію сэнсу жыцця.
Чаго хоча кабета, таго хоча Бог. Але адзін Бог ведае, чаго хоча кабета!
Настаў час для подзвігу, якія мужчыны павінны здзейсніць у імя жанчын - выратаваць жаночую прыгажосць ад саміх жанчын...
Каб пазнаць праўду - трэба да яе наблізіцца, каб пазнаць глупства - трэба ад яго аддаліцца.
Наш час не б'е па галаве дубінаю. Капае кроплямі. Метадычна і балюча...
Барацьба за свабоду не заўсёды канчаецца паразаю тырана. Але ў любым выпадку - паразаю саміх барацьбітоў.
У Дэкларацыю правоў чалавека трэба ўнесьці пункт: "Кожны мае права быць нармальным".
О, Беларусь, мая АЙЧЫМА...
"Блочнае" будаўніцтва - архітэктурныя джынсы.
У мастацтве самае жывучае тое, што ўжо даўно мёртвае.
Вільня яшчэ не стала поўнасцю еўрапейскім горадам - у ёй няма ані неграў, ані азіятаў...
Бог сурова выпрабоўвае некаторых мнішак - ён надзяляе іх гэткімі пышнымі бюстамі...
Жаданні часам спаўняюцца і супраць тваёй волі...
Таленавітага чалавека можа ўратаваць ад самагубства ўсведамленне банальнасці такога ўчынку.
Калі выглядаеш лепш чым жывеш - гэта маленькая перамога над Лёсам.
Калі не ведаеш, як жыць - жыві так, быццам аб гэтым няведанні не ведаеш...
Мяне больш хвалююць пытанні, на якія заведама няма адказу.
Калі ты носіш у сабе крыўду, то яна грызе цябе, а не таго, хто цябе пакрыўдзіў.
Гора Фідыю, які нарадзіўся ў эпоху вандалаў...
Палітра бяды куды больш разнастайная, чым палітра шчасця.
Там добра, дзе нас няма. Можа, пагэтаму й добра?
Калі феміністка кажа пра мужчыну "баба" - ці з'яўляецца гэта кампліментам?
На візітных картках Цемры заўсёды напісана "Святло".
Празмерную сціпласць амаль немагчыма адрозніць ад чапярыстасці.
Трэба вярнуць мастацтву Годнасць, вось у чым пытанне.
Пачуў, што ёсць асобы, якія калекцыянуюць цюбікі ад зубной пасты. То можа знойдуцца й дзівакі, што будуць збіраць мае творы?..
Параліч волі - адна з самых страшных хваробаў, якая можа напаткаць мастака... Ілюзіі - гэта вітаміны, якія дапамагаюць знесці рэчаіснасць... Не бывае сяброў каля карыта.
Ранейшая фраза "Я, как коммунист" замянілася на "Я, как глубоко верующий..."
Чым больш на цябе падае святла, тым лягчэй у цябе пацэліць.
Старэнне - гэта калі ўсё больш хочацца гаварыць самому, а не слухаць іншых.
Як не навучышся глядзець знізу ўверх на тых, хто глядзіць на цябе зверху ўніз -так унізе й застанешся. Але будзеш вышэй іх.
Дыяген з ліхтаром шукаў не проста чалавека, а такога, з якім можна было памаўчаць.
Па сутнасці людзям патрэбны не адказы на пытанні - а як найбольш праўдападобныя ілюзіі такіх адказаў.
"Добрых часоў" не бывае - бываюць толькі добрыя лёсы.
"Выдатны" таму і выдатны, што аб яго ўсе спатыкаюцца.
З усіх мастацтваў найважнейшым з'яўляецца мастацтва жыць.
Я не люблю цябе, Радзіма,
Дзе дом пакінуты сумуе.
Я не люблю цябе, адзінай.
Там бруд, і цемра там пануе.
І недзе там каменны ганак
Травою дзікай зарастае.
І праз вакенца кожны ранак
Прамень дарма мяне шукае.
Ні гутаркі чутно, ні смеху.
Сялянаў сон схіліў найніжай.
Над іх галовамі не стрэхі,
А камяні цяжкія з крыжам
І ад старой і хворай хаты,
Дзе кросны матчыны стаялі,
Я ўцякаў на ўсход і захад,
А сны назад мяне вярталі.
І цяжкі выбар, цяжкі роздум
Мяне даводзіць да вар'яцтва:
Мне страшна з'ехаць назаўсёды,
Але яшчэ страшней застацца
І так мінаюць вёсны й зімы,
Ды час нічога ўжо не значыць.
Я не люблю цябе, Радзіма
Я не люблю цябе - і плачу...