Цябе атрутаю паілі,
Ружанцам рукі табе скруцілі.
Смялей парві ты яго,
не бойся!
М. Танк
Стаіць яна кволая ў чорным убранні,
Глядзіць на распяцце і плача.
А побач хлопцы, як дубы на паляне.
Няўжо іх дзяўчына не бачыць?
Старэйшы — яму дзевятнаццаць ад сілы —
Маліўся на стан яе гнуткі, прыгожы.
Чаго ж яна болей у бога прасіла?
Ніхто з пастухоў здагадацца не можа,
Хоць самі не раз каля гэтага крыжа
Шукалі ў малітвах збавення.
Хлапцы анямелі: арліцаю хіжай
Дзяўчо паднялося з каленяў.
Кляштарныя шаты з плячэй яе белых
Ляцяць на касцёр ля пячоры...
І нехта ўжо струны кранае нясмела,
Прыбегшы са скрыпкай у горы.
А мо гэта вецер заблытаўся ў смрэках1 —
Хай шэпчуць аб дзіўным здарэнні:
Не лёгка святошам сагнуць чалавека,
Хоць ён і ў касцельным адзенні!
1 Смрэкі — яліны (славацк.).