Цягаў і я жывыя сосны ў клець,
Пакуль адна ў руках не застагнала.
«Не хоча ў печы, матухна, гарэць»,—
Сказаў мне бацька і зрабіў цымбалы.
Прайшлі гады,
клець аджыла свой век.
І на цымбалах шмат адмецін часу.
Пад іх напеў я акупантаў сек,
Хадзіў на спеўкі ў дальнія калгасы.
Сябры жартуюць: «Пасівеў ты, брат,
А струны рвеш, не ў прыклад, як малое...»
Рву, бо жыццю і новым песням рад
І не магу забыцца на былое.
А ўсё таму, што некалі вясною
Пачуў той стогн, абронены сасною.