Вось дзяўчына дык дзяўчына!
Можа, нават чараўніца.
Свет на ёй сышоўся б клінам,
Ды яшчэ бацькоў баіцца...
Прыпынілася ля ганка,
Вінаград рукой кранула,
Нездарма ў шафёра Франка
Аж нутро перавярнула.
«Я яе ля пошты бачыў,—
Уздыхнуў хлапец паныла.—
Як каза, на шпільках скача,
А крануў — сіняк набіла...»
«Не сіняк, а сімвал цноты,—
Кінуў я шафёру жартам.—
Для цябе — абы залёты,
А яна кароны варта!»