Я — звычайны зямны чалавек.
І зямныя ў мяне патрэбы,
Як карэлыя сосны ў траве,
Як акраец хадзелага хлеба.
Сам жа ў працы яго здабываў,
Век не быў і не буду сугнеем,
Не цураюся песень, віна,
Але жыць за чужое не ўмею.
...Нехта збіў на іржышчы асот.
Для мяне гэта — радасць.
Надвячоркам ля родных варот
Не касцам, дык малым
зраблю задасць
Запрашу іх у бацькаў садок,
Хай латошаць даспелыя слівы.
Цяжка выкінуць з песні радок,
Калі склаў яе нехта шчаслівы,
Калі чыстае неба вакол
І руплівае лета
Каля кожнай страхі частакол
Падпірае гірляндамі кветак.
Я маліўся б на іх прыгажосць
Перад самым маленькім газонам,
Каб жыццё хоць адну маладосць
У прыдачу яшчэ прынясло нам...
Ціха шэпчуцца сосны ў бары.
Ім расці ды расці, хоць ад стомы
Выступае смала на кары,
І старыя карэнні, як гномы,
З-пад ігліцы вылазяць, зірнеш —
Ім таксама хапае работы,
Кожны пнецца на новы рубеж,
Каб не смяглі камлі ад спякоты.
Але ёсць жа яшчэ і напалм
У злачынных руках цемрашалаў.
Кроў людская для іх — капітал.
Для трывог хіба гэтага мала?
З аўтаматам на ўпалых грудзях
Плужыць чэзлыя гоні ліванец,
У вачах яго — крыўда і жах:
Люты вораг радзіму тыраніць.
Абгарэлаю пальмай вясна
Сохне дзесьці і ў тропіках Чылі.
Марай стаў для аратых праснак.
Іх і з песняй ужо разлучылі.
У фашысцкіх засценках яна
Б’ецца ў страшных пакутах аб краты.
«Марсельезу» пяе Карвалан
І з пагардай цікуе на катаў.
Колькі іх на зямлі, легіён?
А пяюць гэту песню мільёны.
Хіба пойдуць яны на паклон
Да гарыл у армейскіх пагонах?
Віктар Хара, пазбаўлены рук,
Перамог іх звярыную сілу,
«Марсельезу», як бомбу, на брук
З пашчапанай гітараю кінуў...
Ціха шэпчуцца сосны ў бары.
Ім расці ды расці, хоць ад стомы
Выступае смала на кары
І вакол яшчэ шмат буралому.
Прычакаюць і пальмы вясны
На бунтарнай зямлі Карвалана,
І народ яго светлыя сны
Пранясе скрозь пакуты і раны.
«Марсельезу» палілі ў агні,
На расстрэл пад штыкамі вадзілі,
А яна між жывых дзень пры дні
За свабоду змагалася ў Чылі.
Шмат абпалін на крылах яе,
І рубцоў, як на пальме той, многа.
...Я звычайны зямны чалавек,
Дзень пражыў, а на сэрцы — трывога...