Дунай па дарозе у Чорнае мора
Не раз начаваў, прытаміўшыся,
ў горах.
А следам па свеце звінела навіна:
Дунай нагуляў у Славакіі сына.
Паплыў ён за бацькам,
разбойнік,
пустыня,
І зліўся навек з ім на дальняй чужыне.
А маці аб скалы ля Дзівіна б’ецца.
Маравай яе называюць, здаецца.
Дабегла да замка і стогне ад болю.
Навошта ёй тое чужое раздолле?
Дунай спакушае,
ды побач — граніца.
На ёй сустракаецца з ім маладзіца.
Магутныя букі вартуюць іх строга
І шэпчуць цікаўным: «Ідзіце вы з
богам!..»
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Славацкія рэкі — не рэкі, а цуда.
Я ўдзячны ім вечна
за шчодрасць іх буду.
А колькі пачуў я над імі гамонак
Пра мужнасць славакаў
і вернасць іх жонак!
Ды хто ж іх за гэта
адважыцца гудзіць?1
Па рэках мяркуйце, якія там людзі.
1 Гудзіць — дакараць, абгаворваць (дыялект.).