Гналі дзяўчыну ў палон крыжаносцы
Пад строгім канвоем.
Вецер гуляў па разбуранай вёсцы
Над ціхай ракою.
Ой, каб рака разлілася да лесу
Або паглыбела,
Слухалі б каты вячэрнюю месу
У саванах белых.
Людзі каламі збівалі б іх з коней
У мутную завадзь.
Хто ж да чужынцаў падступіцца сёння,
Сарве іх «выправу»?..
Сонца ад дыму счарнела тым летам —
Гарэлі хаціны.
Горкая доля, як кажуць паэты,
Спасцігла дзяўчыну.
Скінула б путы, ды сіл ужо мала —
Нагайкамі білі,
Ноччу на крок ад калоны адстала —
«Савой» ахрысцілі.
Кнехты задумкаю гэтай хацелі
Магістра расчуліць.
Выпеклі крыж паланянцы на целе,
А крыку не чулі...
Маці, нябожчыца маці у белым,
Шапнула ёй строга:
«Ты ж песень, дачушка, сваіх не дапела,
Мацуйся, нябога!..»
«Добра, я ўстану»,— сказала дзяўчына.
І з ціхай журбою
Шуміць на Палессі ля кожнага тына
Блакітнай вярбою.