Лес для мяне быў бацькам у вайну,
Хаваў ад смерці, гадаваў, вучыў...
Ды час няўмольны і яго крануў.
Зірнеш на сосны, міма ідучы,
Пні ў медных латах, як званы, гудуць.
А на чубах з вясны, як на бяду,
Сухое сучча — шчоткаю да хмар.
Кранеш камель — ляціць ігліца ў твар
З густых, шырокіх ды сухіх галін,
І мне баліць...