У лесніка яшчэ трасуцца рукі,
Падбег да нас, злуецца: «Бандзюкі...»
Шумяць маркотна на паляне букі,
Пагас агонь, забыты ля ракі.
«Садзіся, брат,— гаворым асцярожна.—
Мы не бандыты. Ёсць мядоўка, плоў...»
Ляснік — сваё: «Прысеў бы, ды няможна,
Сягоння тут якраз пачаўся лоў.
Турысты б’юць аленяў для забавы,
Пасля ў карчму паедуць баляваць.
А мне хоць плач. Прыехаў сын з Аравы,
Яго не ўцешыш — будзе гараваць.
Каторы год жыве малы без маці.
Людзей баіцца. Лес не інтэрнат.
Мы, леснікі, на вас здароўе трацім,
Заб’ешся ў горы — і жыццю не рад. —
Ляснік прыгнуўся, аглядзеў паляну,
Спіхнуў з дарогі у быльнёг валун:
— За звярыну нам плацяць чыстаганам.
А гуслі ў хатах, як заўжды, без струн...»