На мой народ вярнулі ўсе грахі,
Шыпелі з-за вуглоў, што беларус глухі,
Калі бяда здараецца з сябрамі.
А хто ж да іх працерабіў шляхі?
Хто з году ў год вазіў ад нас «зубрамі»
Сваім суседзям радасць на засеў
І назамен нічога не прасіў?
Быў час — з кары пяклі мы пірагі,
Жылі ў глухіх барах, як уначы.
А Нёман рваў крутыя берагі
І клікаў нас з сабой удалячынь.
Няхай самім не соладка жылося —
Да слёз людскіх ніхто не быў глухі.
Аж да Берліна крочыць давялося...
Цяпер — з мячоў штукуем лемяхі.
Спытайце ў нашых беларускіх матак,
Аб чым яны, калышучы дзяцей,
Цяпер пяюць у новых светлых хатах.
Без песні нам — ні ў госці, ні з гасцей,
Час зняў «грахі» з плячэй майго народа.
Сябры ад нас не чулі пышных фраз.
Мы ў братняй дружбе здабылі свабоду —
Яна навекі парадніла нас!