Чацвёрты раз пайшоў па хаце ўкруг
Кісет з сярдзітым самасадам,
Але размове не відаць канца.
Ў разгары самым бурная нарада.
Пярэчыць моладзь: — Мала сто пудоў...
І дзед Тамаш загарачыўся: — Мала!
Трэ, кажа, так паднаравіць зямлі,
Каб па сто сорак на гектар давала.
— Не дасць, кажу,—
ўзарваўся нечы бас,—
Тут не Кубань — замнога, браце, хочаш...
— Пакінь, Макар,— зноў запярэчыў дзед,—
—Ты вечна людзям галаву марочыш...
Чаму раней пшаніца не расла?
Хіба мы тут па-панску працавалі?
Расла б яна, давала б умалот,
Ды нашы межы ходу не давалі.
А ты, Макар, надумаўся пярэчыць:
«Тут не Кубань, благая глеба ў нас...»
А хто ж цябе самога ў людзі вывеў,
Жыць навучыў?
Ну хто, скажы?
Калгас!
Бас загрымеў і змоўк —
сход хорам заглушыў:
— Маўчы, Макар... Дзед праўду кажа...
Мала!
Мы можам так паднаравіць зямлі,
Каб і па дзвесце на гектар давала.