Мы ехалі ў горы па вузкай дарозе,
Што змейкай вілася паўз вёскі да неба.
Там недзе Яношык таміўся ў астрозе,
Па камеры ў дыбах з трывогаю шлэбаў.
Астрог той і сёння чарнее на кручы,
Як беркут, што выпусціў з кіпцяў ахвяру.
А мы на прывале ў чашчобе дрымучай
Гуляш па-славацку з бараніны варым.
Таёмнік акрэсу1 — маўклівы ліптовец,
Зірнуўшы на кручу, кіўнуў на шафёра:
«Калісьці мы разам тут секлі ядловец
І ціха знімалі чужыя дазоры.
А потым мяне расстралялі фашысты —
Дзве кулі сядзяць пад рабром і сягоння.
Жывучыя, значыцца, мы, камуністы.
І мёртвыя строй свой на маршы дагонім...»
Дагналі — хто ў горах, хто ў вёсках, хто ў лесе,
І ўсе, як салдаты, вартуюць краіну.
І я сваё сэрца ў Ліптоўскім акрэсе
Ля іх абеліскаў на памяць пакінуў.
1 Таёмнік акрэсу — сакратар райкома (славацк.).