(з народнага)
Напілася кума
На радзінах мёду.
Пайшла б з кумам за раку,
Ды не знойдзе броду.
Кум зірнуў на ваду
І прытупнуў ботам:
— Адступіся, рака,
Калі жыць ахвота!
Разляглася ў траве
Поперак дарогі.
Во, і хмары нібы
Сцелюцца пад ногі.
А пад хмарамі што?
Пахмяліцца трэба,
Бо не ўцямлю, дальбог,
Дзе зямля, дзе неба.
Эх, было не было!
За ракой — начлежка.
Лезь на плечы, кума,
Ды паказвай сцежку.
Я ж казаў, не пярэч,
Перабраўшы меру...
А як вылез кум з ракі —
Вачам не паверыў:
— Вось кума дык кума!
Ён развёў рукамі.—
Браў на плечы ж цябе,
А прывалок камень!