Воўк, як панок у шэрым жупане,
Сабаку з’есць і вокам не міргне.
А жабу ўбачыць — веры не дасцё,—
Грызе траву, сухі быльнёг, трысцё,
Але яе і лапай не кране.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
А бюракрат і жабу праглыне,
Калі захоча на сваім паставіць.
А папракнеш — на ўсё жыццё зняславіць.