Каралю Тамашчыку
Жанчына — ёй пад трыццаць —
Вясну прынесла з поля.
А гаспадар святліцы,
Бы той хлапчук у школе,
Хавае ў покут вочы —
Даўно святла не бачыў.
Сказаць ён нешта хоча,
Ды маладзіца плача;
Прабачце, мне здалося,
Не плача, а жартуе...
З вайны так павялося:
Вясна ад слёз ратуе.
Былому партызану
Карціць зірнуць на кветкі.
Ён зноў ад шчасця п’яны
Блукае па палетках —
Шукае пабрацімаў.
Гуляюць недзе, чэрці!
А гэтую жанчыну
Ён ратаваў ад смерці,
Падняўшыся ў атаку
Ля роднага Ліптава...
А хто памог палякам?
І чэхі добрым словам
Не раз яго ў сялібах
Цішком успаміналі —
Як сына з торбай хлеба
Ў дарогу выпраўлялі...
Прайшлі гады. На голях —
Куды ні глянь — кашары.
Сядлякі1 брынзу соляць,
Сякуць сушняк на тару.
Адтуль і кветкі носіць
У горад маладзіца.
Няхай шуміць калоссе
І лёгка п’ецца джыца.
Стары ваяка ўпотай
Збіраецца ў дарогу.
Спадае з воч маркота —
У Татрах кветак многа...
1 Сядлякі — сяляне (славацк.).