Гаварыла маці, гаварылі людзі:
«Адрачыся, дзеўка, ад свайго кахання...»
А яна пад кулі падстаўляла грудзі —
Паўз вартоўні бегла ў горы на спатканне.
Бегла яна рэчкай, бегла яна лугам,
З-пад рукі глядзела прагна на вяршыні.
Потым яе секлі ў дравяніцы пугай,
І вясна здалася мачыхай дзяўчыне.
Вецер яе косы растрапаў нядбала,
Калі паліцаі на цвінтар цягнулі.
Прыпазніўся хлопец.
Можа, дзе на шпалах
Ці ў бары загінуў ад варожай кулі.
Кажуць, тое поле зарасло травою,
Без акон вячэе ў лозах дравяніца,
Толькі нейкі газда1 з белай галавою
Часта сустракае ля яе зарніцы.
1 Газда — гаспадар, селянін (славацк.).