З чым параўнаеш кропельку расы?
З аквамарынам? Крышталём? Агатам?
Я век не бачыў прыгажэй красы,
Чым росны луг на досвітку ў Карпатах.
Бушуе май у казачнай краіне
Магутных букаў і жывых крыніц.
Ці не яны наш вырай жураўліны
На поўдзень клічуць?
Тут, ля дравяніц,
Пастух вясну вартуе і зімою,
Трэмбітай будзіць горныя лясы
І мёрзлы хлеб гасцям валашкай1 кроіць,
Як брату брат, як сябар ваш ці сын.
Каштуйце, кажа, рос ён на расе,
У ёй дужэў і наліваўся колас.
Славак свой хлеб з пашанаю нясе
На кожны шчыры чалавечы голас.
1 Валашка — сякера з доўгім тапарышчам (славацк.).