«Чырвоны пас,
за пасам — бронь...»
А навакол раздолле.
Рве цішыню магутны бас:
«Чыя чарга сягоння?
Хто, пабрацімы, будзе пець?
Засумаваў наш бача...»1.
Звініць на сытых конях медзь —
Атрад у горы скача.
На кожным конніку — кабат,
Абшыты галунамі,
Чырвоны пас — краса Карпат,
Вякоў бунтарных памяць.
Пры боку — зброя.
Нават поп —
А што, хіба ён рыжы? —
Крыж за рамень, каптур на лоб,
За стрэльбу — і на лыжы.
Зірнеш — не поп, а сатана
На луг па гурбах прэцца...
Карчмар зарэзаў барана,
Ракой віно ліецца.
Усё, бы ў казцы. Пастухі
Трасуць за грудзі пана.
Поп адпусціў яму грахі,
Лісой на бачу глянуў:
«Баліць з пахмелля галава.
Мне б выпіць...»
Хлопцы ў рогат.
А бача жонку абнімаў,
Пацешыла старога —
Забрала стрэльбу у папа:
«Хай не псуе нам свята».
З арліцай гэтай на руках
Арлом і бача лятаў.
Паны ў палацах пра яго
Са страхам гаварылі.
Дунай выходзіў з берагоў,
Калі іх кметы білі.
А сёння бачу, хоць бяры
Ды прыкладай да раны:
Свой пас унукам падарыў,
Растуць, аж люба глянуць.
...Стары прачнуўся:
«Годзе, досьць!..»
Глядзіць на горы хмура.
Над ім сягоння маладосць
Пранеслася віхурай.
1 Пастух, стары (славацк.).