Мой дзед на слых цымбалы ладзіў,
Пасля ў задуме струны гладзіў
І гаварыў, што ў іх суладдзі
Ўсё падначалена спрадвеку
Зямным патрэбам чалавека.
І, калі ён душою чысты,
У струнах чуйных, галасістых
Ратунак знойдзе ад журботы,
Зайграе так, што людзі потым
Дружней араць і сеяць будуць.
Хто заадно з працоўным людам —
Абы-чаго іграць не стане
Ні ў час бяды, ні на гулянні.
Бо песняй можна і параніць,
Калі дасі патолю гукам.
«Суладдзе, брат, такая штука!..» —
Дзед «браў» акорд і пільна слухаў,
Каб гук які не рэзаў вуха.
Дзед і ў жыцці любіў парадак,
Не парушаў у вёсцы ладу,
Пакуль паны яму за песні
Луг не абрэзалі да весніц.
І адсядзець яшчэ ж прыйшлося.
Вярнуўся дзед з турмы пад восень,
Узяў дубовы кій, цымбалы
І пацягнуўся ў свет памалу.
А следам — злая пагалоска:
«Дзед назаўжды пакінуў вёску...»
Калі ж яго назад вярнулі,
Дзед нават солтыса расчуліў,
Сказаў, што, хоць у панскім ладзе
Няма ні праўды, ні суладдзя,
Ён за цымбалы больш не сядзе.
Ды не паспеў той выйсці з хаты —
Дзед злез з палка ды зноў заўзята,
Але без лішняй спешкі, дбала
Так «падкруціў» свае цымбалы,
Каб на хрысцінах ці вяселлі
Вуглы і тыя ў хатах пелі,
Калі народ за стол пасядзе.
Ў суладдзі думак — спраў суладдзе.
І той, хто гэта разумее,
За трох рабіць і пець умее.