Скажу па-шчырасці: не веру я таму,
Хто нам з былога пыху прывалок.
Я аднаго такога закрануў,
Трымціць у крэсле, як пусты збанок,
Хоць добра знае, што не мае рацыі.
Але спрабуй паруш субардынацыю...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Я гэты верш хацеў аддаць у друк,
Ды раптам бацька сшытак вырваў з рук:
«Субардынацыя... А хто яго падняў!
Збанкі няхай красуюцца на плоце.
Для задавак і гэта вышыня,
Мы пра людзей мяркуем па рабоце...»