Тут лес крыжоў ад пыхі аж зіхцеў
Над змрочным кодлам служкі Ватыкана.
О, як бы ён пацешыўся яшчэ,
Калі б убачыў ж’ярцаў «на калянах».
«Дзень год карміў у гэтым захалусці»,—
Тлумачыць гід, і ў замкавай цішы
Забыты бог ажно трымціць ад злосці —
Сплылі ў нябыт «святыя» барышы.
Пустыя сейфы — сведкі тых падзей —
Стаяць паныла ля распяцця ў нішы.
Ніхто да божых ног не прыпадзе,
Ніхто зямлі на кляштар не адпіша.
Ж?’яр у мартэнах выплаўляе песню,
Грон у граніце анямеў, прыціх.
А кардынал яшчэ надзею песціць
Прыбраць яе да сквапных рук сваіх —
Шле з Ватыкана «нізкія паклоны»
Няўрымснай пастве, фарарам былым.
Манашкі пасціралі пыл з іконаў,
Страх перад богам — горш за кайданы,
Але маўчаць — няймецца кінуць вокам
На тое «пекла» з трубамі да хмар:
Бязбожны люд, а лётае высока.
У кожным хлопе — бунтаўшчык, Ікар!..