Эх ты, «сэндзя» мой строгі...
Не сярдуй, усміхніся.
Скінь з рахунку астрогі
Ды не плач, а маліся
На свой горад без свастык
І калючага дроту.
Толькі сонца не засці
Сваім дзецям, Дарота.
Мне, прызнацца, карцела
Каля іх прыпыніцца,
Але ты наляцела
На мяне, як арліца:
«Не кажы ім, што мужа
Я сама пакарала...»
Ды не ластаўкі кружаць
Над магілай капрала.
І сама ты, сама
Прагаворышся дзецям.
Быў злы дух і няма —
Пацішэла на свеце.
Партызаны — ён смерць ім,
Запраданец, прарочыў —
З-пад канвою, як чэрці,
Разляцеліся ноччу...
Я патрон той збярог,
Каб ты ведала — веру,
Што ў абойму ён лёг
З самым чыстым намерам.
Ты не мужа забіла,
А падонка, фашыста.
Бо Варшаву любіла
Па-мазурску, агніста.