Прыйшла вясна. Пачаўся рух.
Стрыж круціць петлі — цырк!
Драч на шчыглоў — таксама ж зух! —
Скрыпіць у ядлаўцы:
— Цішэй вы! Будуць пець гракі.
— Ну што ж, няхай пяюць.
— А рад у вас, паны, які?
Яны ж мяне заб’юць,
Калі прыкмецяць у кустах
Хоць аднаго дразда.
І шпак для іх не пеўчы птах —
Выпорваюць з гнязда.
А вы — звычайныя шчыглы,
Лясная драбяза.
Гракі турнуць вас за вуглы.
Назад, кажу, назад!
— Эх ты, бяскрылая душа,—
Пачулася ў адказ.—
Хіба ў вароніх шалашах
Ты песню чуў хоць раз?
І сам, кумок, ты не дарос
Яшчэ да спевака,
Хоць шчыра ў засені бяроз
Падтакваеш гракам.
— Кар-р-рамба! — вылаяўся драч.—
Прэч з лесу, і канец!
Я — пачынаючы скрыпач,
А вы — на смех мяне?
Я век не знаюся з бядой...
— Дык грай, мы зробім круг,—
Шчыглы вясёлай чарадой
Памкнуліся на луг.
І песня з імі, хоць ты плач!
Гракі ад страху ў крык,
Не, гэта той сярдзіты драч
Прабуе ў лозах смык.