Р. К.
З тае пары мінула процьма год,
Калі адколінай з разгалістага клёна,
Прастрэленае куляй навылёт,
Маё каханне ля тваіх варот
Апала ціха на мурог зялёны.
Адна адколіна — пясчынка ў моры страт...
Клён як стаяў, так і стаіць ля брамы.
Такіх асілкаў на Палессі шмат,
Што ні камель, то барацьбіт, салдат,
На кожным з іх — адколіны і шрамы.
А ты жывеш і снішся мне заўжды
То знічкаю, то ластаўкай крылатай,
Дазволь хоць выпіць конаўку вады,
Каля тваёй хаціны з лебяды
Стамлёнаму дарогамі салдату...