Сем бочак атруты! Не мог я забыцца
На вас, мая радасць.
Гатоў я і Татрам да ног пакланіцца —
Зрабіць табе задасць1.
Салдат яны нашых у спёку паілі
Халоднаю джыцай.
Ад куль ля сялібы тваёй засланілі,
Хоць смерць, як арліца,
Кружыла над намі ля кожнай сцяжыны,
Што пнулася ў горы.
Мы ведалі — край твой не быў нам
чужынай
І ў шчасці і ў горы.
Ад вёскі да вёскі ішлі мы з баямі,
А сэрца спявала.
Славакія нас называла сынамі.
А гэта не мала.
Таму і дадому прынеслі мы прагу
Да дружбы і міру.
Вітай ад мяне Браціславу і Прагу
Сардэчна і шчыра.
У Мінску якраз пачынаецца восень,
А сонца — як летам...
Шкада, што не ўсё дарагое збылося,
Ды рад і за гэта.
1 Задасць — дабро, ласка (дыялект.).