Май за вокнамі гэтакі самы –
Поўны сонца, вясны і паэм…
Пераліўнымі галасамі
Кветка кветцы вясьнянкі пяе.
Шэры вечар ўстае панад садам;
Рой хрушчоў каля сьлівы бубніць.
Ў іх гудзеньні ўчарайшая праўда,
Ў іх гудзеньні прайшоўшыя дні.
Так, здаецца, даўно ўжо мінула,
А ўспамінаў не перамагчы…
…Як хрушчы там гудзелі кулі
І як кулі гудзелі хрушчы.
Гэткім самым вось змрокам малочным
Ад заставы яе прывялі.
Гнеў, нянавісьць і чорныя вочы –
І бязьлітаснасьць гэтых хвілін!..
Ды ня чорныя вочы, другія –
Як крыло маладога хрушча.
Толькі-б глянуць у іх, дый загінуць,
Ці жыццё па-другому пачаць…
А за вокнамі майская радасьць…
Абшукалі!.. Аб чым гаманіць…
Пазнаходзілі пляны, загады.
…Падцягнулі на стрэльбах рамні…
Павялі… Тыя дні – без малітвы,
У кіпеньні няспыннай хады:
Мы вялі паміж ямаў і рыцьвін
Рэвалюцыю ў тыя гады.
Я стаяў і напружана слухаў.
Сад чароўны трымцеў цішынёй…
Раптам хрушч прагудзеў над вухам
Ды, як куля, упаў на вакно.
Я глядзеў, дзіваваўся моўчкі;
Ён разгортываць крыльлі пачаў…
Выстрал… Крык… Дзесьці згасьлі вочы,
Як крыло маладога хрушча.
З перамогай прышла і слава,
Дык ці можна ахвяр шкадаваць?
Кожны з нас быў гатоў для справы
Сэрца ўласнае ахвераваць.
Толькі вочы адны мільганулі –
Ў іх нянавісьці ручаі…
…Як хрушчы там гудзелі кулі
І як кулі гудзелі хрушчы.