І жыццё снавалася ніткаю срабрыстаю
І будзілі водгульле струны галасістыя…
А цяпер казалі мне – праўда ці няпраўда –
Што ў туманах раніцы заблудзіла радасьць.
Што-ж! Калі туманіцца – знача дзень румяніцца,
І расу туманамі падымае раніца…
А ў туманах стыглых, раніцаю ўзнятых,
Гэтак пахнуць сьцежкі палыном і мятай.