Змора ня хіліць, ня вабіць яда
ад вобразаў, слоў і форм.
Поэта нарэшце скончыў і здаў,
і кніга пайшла ў набор.
Гарэла вітрына у сотні фарб.
Кніг столькі – глядзі ды глядзі!..
Поэта-ж убачыў поўны чар
маленькі томік адзін.
За годам год – чарада прайшла.
Шмат кніг – вялікіх, малых…
Хто ўспомніць, канчаючы дальні шлях,
слупоў прыдарожных лік.
І там, на асфальце, пад шэрай сьцяной,
дзе кнігі расклаў букініст,
вялікі поэта штурхнуў нагой
забытага томіка ліст.