Я ня веру ні чарам, ні лёсу:
Толькі знаю – лажацьму ў магіле.
Калі песьня ў калосьсях галосіць –
З сэрца шэрая немарасьць гіне.
Песьня – вежа, што неба мяжуе;
Песьня – сэрца зялёнай зарніцы.
Ў залатыя пяскі Чарджуя
Паляглі бліскавіцы ніцма.
Што мне сноў жалобныя звоны –
Я не веру ні чарам, ні лёсу.
Вольным посьвістам, гоманам вольным
Песьні сонца ў калосьсях галосяць.
Хай імгла па аржанішчы ляжа,
Хай туман – украсай кудзебнай.
То ільняная садзь анталяжай
Заімжыць пад празрыстым небам.
Вы прышлі з далёкіх ваколіц,
Вы прынесьлі далёкія песьні.
Загубіў залатую падкову
На шурпатым аўсянішчы месяц.
Гадоў не адна ўжо сотня
Праняслася над нашым полем.
Вы казалі: «У ціне балотнай
Не растуць кіпарысы ніколі!»
А прышлі-ж вы, прышлі здалёку,
Вы прынесьлі далёкія песьні:
І затупаў нячутым крокам
Па шурпатым аўсянішчы месяц.
За акном зарыдала катрынка,
А я лепш паслухаў гармонік.
Каб былі, каб былі ў мяне крыльлі,
я-б за песьняй паляцеў у пагоню.
Наша песьня – з балота ды з лесу.
Наша песьня – з кудлатых імшараў.
Мне ня жаль, што сарвалі завесы
З непазнаных імглістых чараў.
Я люблю нашы сінія казкі
Такімі, як іх складалі…
Бусел над пуняй крылом заляскаў
Дый панёсься ў бяскрайнія далі.
Многім многа яшчэ раскажа
Наша песьня з кудлатых імшараў:
Ў ёй саткалі мы тонкую пражу
З непазнаных імглістых чараў.
Вось і ўпала з вачэй заслона.
Мы пазнаць непазнанае хочам.
Лягу я на зялёным улоньні –
Буду слухаць, як песьня стукоча.