Ўсё прайшло…
І сьледу больш няма –
і мяцежны шлях, і перазвоны…
Скрозь тугу, імглістасьць і туман
ўсё прайшло без крыўд і без праклёнаў.
Калі трэба – пойдзем на нажы,
сэрца вытачым на жвір, на камень…
Мы жылі,
Жывём
і будзем жыць,
бо ў прасторах Заўтра спатыкаем.
Шмат было, шмат будзе перашкод…
Спавіюць туманы пуцявіны…
Толькі крок сталёвей – з году ў год,
шлях шырэй – з гадзіны ў гадзіну.
Шмат было прастораў і журбы,
Шмат імкненьняў – звыклых і нязвыклых..
Ох, як цяжка сьцежкі церабіць
да шляхоў далёкіх і вялікіх! ..
Калі трэба згінуць…
Ну, дык што!
Шмат прайшлі!
Ня шкода і загінуць.
Не павінна змоўкнуць хараство,
Будзе воля дружнай і адзінай.
Можа скажуць –
не па сілам боль,
радасьці і крыўды не па сілам…
Усё роўна –
чым далей, тым больш,
толькі-б рунь буйней закаласіла.
Знаем – намі пройдзеных пуцін
не забыць, ня зьнішчыць, не закрэсьліць…
Ня спыняцца, а далей ісьці
да жыцця, да радасьці і песьні.