Маліліся пад крыжам
Хісталіся ад зморы;
А я, як чорнакніжнік,
Лічу на небе зоры.
Шукаю я заўзята
Дарогі з родных вязяў –
Мкне сэрца азіята
У сінь таемных Азій.
Да казак сінявейных,
Няпісанае праўды…
Самкнуць такія зьвеньні,
Каб заіскрыла радасьць;
Спазнаць такія далі,
Знайсьці такія тропы,
Каб праўнукі ня зналі
Ні Азій, ні Эўропаў…
Ці будзе, ці ня будзе,
Імкненне ёсць і воля…
І прагнуць, прагнуць грудзі
Прастораў і сваволі…