Жыццё імчыцца ў даль за семафоры,
Дзе ціш палёў, дзе гулкія лясы,
Дзе сінню разатканыя прасторы
Птушыныя калышуць галасы.
А тут, за вадакачкаю цыбатай,
Ў балотцы жабы стогнуць цэлы дзень,
Мычаць каровы, сцежкі пахнуць мятай,
Ад ліп старых паўзе маўклівы цень.
Тут сонца колеру чырвонай медзі
На насыпах пад вечар зіхаціць;
Ля будкі барадатыя суседзі
Сышліся перад сном пагаманіць.
А на пероне ўвечары дзяўчаты
Глядзяць прыветна ў вокны цягнікоў
І парамі вяртаюцца дахаты,
Да звыклых кветак і нязвыклых сноў.
Калі ж лугі агорнуцца ў туманы,
Маўклівасць лес напоўніць давідна,
Дык будзе рэек сплёт адшліфаваны
Гудзець, нібы басовая струна.
І калі будуць шпаркія вагоны
Ля нас у даль бяскрайнюю імчаць, -
Мы ведаем: на нашыя загоны
Уважлівыя вочы іх глядзяць.
Але як скажа час і нам падняцца,
Дык, углядзеўшыся ў святло ці ў змрок,
Мы ўбачым сотні гэткіх самых станцый
На дальняй трасе Мінск-Уладзівасток.
І нам дзяўчаты яснымі вачыма
Са свежасцю сямнаццаці гадоў
Перададуць ад Мурманска да Крыма
Прывет для незнаёмых сваякоў.
І мы памчымся з весткаю шчаслівай
Праз гулкі лес, праз жоўтыя палі…
Мы не адны на станцыі маўклівай,
На цёплай нашай, сонечнай зямлі.