Гушчу лясную займае ноч.
Цёмна, нуда і сум.
Сёння ізноў на струхлелы корч
Сядзе стары лясун.
Месяц, дружака стары, прапоўз,
Плача ў гушчары воўк…
Трэскі бялеюць старых дубоў –
Секлі сягоньня зноў.
Брат балацянік косці склаў
Недзе пад новую гаць.
Рэчка нібыта назад пацякла –
Вадзяніка не чуваць.
Нават русалак пакрыўдзіў кон
Для вадзяных турбін…
Сэрца кроіць сякераў звон:
Падаюць хвоі, дубы…
- Старасьць – не радасьць, і час не той;
Мабыць і сьмерць не міне,
Калі не хоча верыць ніхто
І ў самога мяне.
Як жа ад гэтай тугі ўцячы?
Лес свой як бараніць?
Толькі і могуць сэрца тачыць
Клятыя гэтыя дні.
Мабыць, не вернецца тая пара.
Чуеш, сястрыца ноч!
Прыдуць, прыдуць у нас адабраць
Гэты апошні корч.
Твар мой асунуўся, стан аблёг.
Сёння туга і сум…
Так на гнілым карчы па начох
Плача стары лясун.