Там, дзе ў жыта гульлівымі кліньнямі
Забягаюць з мяжы васількі, -
Там рука жыцця закінула
Мне ў вочы нябёс блакіт.
Я пакінуў свае загоны,
Кінуў я васільковую даль –
Ап'яніла жалобным звонам,
Абманула мяне нуда.
Ў падарожжы, нудою выгнаным,
Гартаваў я свой цьвёрды шаг –
Засталіся вочы блакітнымі,
Засталася блакітнай душа.
А цяпер у вяселля крыніцы
Утапіў я сваю нуду,
І чырвоная рань зарніцы
Заліла мой блакітны дух.
І без крыльляў крылаты лячу я…
Сонца! Сэрца маё запалі!
Слухай, сэрца! Я чую, чую
Васільковых загонаў кліч!
Усё забуду, усё пакіну я -
Зноў, дзе ў жыта гульлівымі кліньнямі
Забягуць з мяжы васількі.