Заснула вежа. Што ёй сніцца?..
Стаіць панурая, як здань.
Была турма тут ці званіца -
хто мог бы гэта адгадаць?..
А сівы час наўкола бродзіць,
як крок гадзін, як бег хвілін...
І незлічоныя стагоддзі
на шэрым камені ляглі.
Вякі стаялі без работы -
гняздо легенд і кажаноў...
............................................
А сёння людзі ў цяжкіх ботах
па сходах тупаюць ізноў.
Спавілі вежу дзіўным строем:
тут не разблыталі б канцы
ні скандынаўскія героі,
ні царгародскія купцы.
І сёння к вежы прывязалі
драты ўстрывожаную даль...
О, прадзеды, каб вы пазналі
антэны стынучую сталь!
Вам не паняць, што ваша вежа,
знайшоўшы працу пад канец,
збірае гоманы з бязмежжа
на свой зіяючы вянец.
1928
Каментары
Паводле выд.: Дудар А. Вежа. Мінск, 1984.