Вось цяпер безнадзейна шукаю
Сінія вочы дзяўчыніны…
Я ня знаю, хто яна такая,
Я ня знаю нават яе імені.
Прышла і проста сказала:
- Будзем жыць, бо мы маладыя…
Быць можа, яна не знала,
Што топча чужыя сьляды.
Зіму ў маім сэрцы зламала
Пахам салодкім горкай рабіны.
Мне здавалася – ты незямная.
Ці праўда? .. Скажы, любімая! ..
Няпраўда!.. Я гэтаму веру…
І цябе, агнямі сатканую
З лятуценьняў і кволых нэрваў,
Я цяпер безнадзейна шукаю.