Вецер вее з усходу – суровы такі.
Тонка стогнуць і гнуцца на дол хмызьнякі –
Я шагаю ў палоне ліпнёвай красы,
Пад маёю нагой верас суха шуршыць;
І ядловец, відаць, зацікавіўся мной,
Дык калючкамі шэпча: “спыніся, пастой!”
На балоце дзьве чаплі – іх дзюбы, як кроў;
Прывітаньне ім шлю я стамлёнай рукой:
Разгарнуліся крыльлі, ўзляцелі ўдваіх,
Нечаканы прывет мой спужаў, мабыць,іх…
Вечер вее з усходу, ды з нашых расьлін
Пыльцу хмарай трасе, каб буйней парасьлі,
Каб і жыта гуло, і хістаўся ячмень,
Як вялося даўней – без паправак ды зьмен.
А за лесам красуе канаючы дзень –
Разам з ветрам і вечар з усходу прыдзе.
Лёг туман у тры столкі на рэчку, на луг;
Чутна – ў вёску каровы зганяе пастух;
Чутна – недзе каса зазьвінела аб плот –
Гэта людзі ідуць з сенажацяў, з балот,
Раніцою з сабой хлеба ў торбу ўзялі,
А назад прынясьлі на руках мазалі…
Заўтра раненька-рана пайду з імі я…
Добры дзень, добры вечар, краіна мая!