Зьвініць прасторамі туга,
І кут далёкі бліжай, бліжай.
Ізноў асінавая гаць
Мае напевы закалыша.
Ў зялёных пацерках бяроз,
Сьвятлей ад рання і ад сонца,
Маячыць сівы вербалоз,
Сасонка туліцца к сасонцы.
О, маем вытканая сінь!
Які напеў, якія словы,
каб шалясьцелі каласы
і бор гудзеў сінегаловы.
Ужо цяпер - ня тыя дні.
І я прышоў сюды з паклонам.
І будзем думаць мы адны
Не пра тугу і не пра клёны.
Успомнім, колькі мы прайшлі,
Якія зналі пуцявіны –
Пабеды звон і славы кліч –
Шлях вінаватых і нявінных.
Ўсё помню я… І цьмяны бор…
І мост, і пруд паміж чаротаў…
О, як прайсьці з такой журбой
Скрозь сівер люты, стынь і слоту?
Гатоў загінуць на мяжы,
Гатоў і плакаць, і сьмяяцца.
І хочацца не дарам жыць,
Але гарэць і разгарацца.
Прайду праз гаць, праз строй асін
З дарог прывычных і далёкіх.
Пачну сьпяваць пра тую сінь,
Што першую спаткала вока.
Ізноў асінавая гаць
Мне тыя казкі наварожыць,
Што пачала глушыць туга
Напевам сумным і варожым.
Пра маем вытканую сінь
Скажу я зноў такія словы,
Каб шапацелі каласы
І залацісьцей, і сталёвей.