Дзіулюся я на зьянне ясных зорау,—
І сумна-сумна так, што я ні разам з імі.
Што жыць ні льос мне у вышыне нагорнай
І сьцежкамі хадзіць па небі залатымі.
Сярод нізнаных мне, ні бачаных прасторау,
Раунінай той, што звецца Безканечнасьць,
Я летау думкаю-б і воляй ніпакорнай
І можа-б там пазнау цябе, Адвечнасьць.
Дзіулюся я на зорау ясных зьянне,
На сьцежкі іх. усе тыя-ж, як прад векам,
І сумна гэтак мне, і родзіць сум пытанне:
На што пачауся я ад Бога—чалавекам?