«Бабуля, казку!» — так, бывала,
Малы я бабцы назаляў.
Мяне старая пеставала,
І з ёй я гэта дазваляў.
«Якую казку? Дзе іх ўзяці?
Ідзі, кладзіся лепі спаць,—
Пачынкі1 трэба мне звіваці,
І ты павінен рана ўстаць».
«Бабулька-рыбка, ну, адну хоць,—
Паглядзіш, ўстану рана я,
Цябе заўсёды буду слухаць,
Бабулька-кветачка мая!»
І твар стары яе, абняўшы,
Я моцна, моцна пацалую
І так прашу, к грудзям прыпаўшы:
«Бабуля, казку, хоць малую».
І сэрца добрае старэнькай
Змякчэе з ласк і просьб дзіцяці.
«Ну, добра, казачкай маленькай
Пацешу я, як будзеш спаці».
«Маленькай мала! Лепей тую,
Што ты учора мне казала».
«Ну, не таргуйся, я другую
Скажу табе. Не будзе мала».
Сказаўшы пацеры за бабкай
І ўсіх пазбаўлены грахоў,
Гатоў я слухаць казкі гладкай
Хоць да астатніх петухоў.
Пад коўдру цёплую кладуся
І з нецярплівасцю чакаю,
А побач з працаю бабуся
Сядзіць, прадзе ці што сукае2.
«Ну, слухай, дзеткі. Было гэта
Даўно. Таму са сто гадоў.
Зімою, пэўне, не у лета,
Настроіў холад гарадоў.
Ён з лёду вылажыў палацы,
І цэрквы з лёду, і красты.
Не пакладаўшы рук для працы,
Зрабіў дарогі, ўзняў масты.
Як добры майстар, ўсякіх цацак,
Аздобаў ўсякіх нарабіў,
Панастаўляў іх на палацах,
Дзе толькі трэба — іх прыбіў.
Праз нейкі час, сканчыўшы працу,
Пайшоў наўкола аглядаць,
Ад цэркві к мосту, стуль к палацу,—
Чы дзе там фальшу не відаць.
Усё так добра, чыста, гладка:
З аглядам майстар як ні біўся,—
Нідзе не ўбачыў непарадку.
Таму быў рад, крыху гардзіўся.
І, праўду кажучы, гардзіцца
Яму было-такі з чаго,
Бо можна б і ў заклад пабіцца,
Што не было йшчэ ні ў каго
Такога царства самацветаў,
Якімі ссыпаў ён дамы,
Што так ігралі ўсякім светам
І ў ясны дзень, і сярод цьмы.
І ні адзін кароль на свеце
Такога царства не імеў,
І нават так, хоць на прымеце
Каб мець такое бы, не смеў.
Так, абхадзіўшы ўсе будынкі
І абглядзеўшы гарады,
Ён вецер, лёгкі на ўспамінкі,
Заве хутчэй к сабе тады:
«Ляці, мой сын, да скраяў света,
Заві усіх сюды людцоў,
А каб скарэй рабіў ты гэта,
Вазьмі з сабой сваіх хлапцоў.
Пашлі найменшага к усходу,
На поўдзень большага пусці
І выпраў старшага к заходу,
А сам на поўнач паляці.
Завеце ўсіх ў мае дзядзіны,
Усіх, паноў і чорнай косці,
Ганеце ўсякае звярыны,
Каб есці мелі мае госці».
І вецер посвістам працяжным
Умомант змог сыноў сабраць
І ўсіх траіх з наказам важным
Паслаў па свеце пагуляць...»
1 Пачынак — пража, якую наматалі на верацяно або знялі з яго.
2 Сукаць — скручваць некалькі нітак пражы ў адну.