Брацця! Досыць цярпець нам і гнуцца,—
Беднасць і голад ліхой прамнуцца;
Ўстанем зараз мы за шчасце, за волю,—
За лепшую, светлую, вольную волю.
Гляньце — свет божы кругом так багаты:
Дзе ты абернешся — муры, палаты;
Золата свеціцца, сонцам гуляе;
Хлеба, адзежы на свеце хватае.
Многа працуюць і знаюць навукі,
Каб зменшыць цяжолыя людскія мукі;
І ўсё ж няма шчасця, і ўсё ж няма долі,
І век мы працуем, гаруем ў няволі.
Чаму ж гэта, брацця? Адкуль гэты мукі?..
Дзе гэты хлеб, палацы, навукі?
Дзе гэта шчасце?.. Яго укралі
Тыя, што пот наш на золата гналі.
Ўсё, што здабылі потам і кроўю,
Што мы рабілі з прымусу, з любоўю,—
Ўсё гэта, братцы, зладзеі забралі,
Тыя, што нашых бацькоў катавалі.
Гляньце кругом яшчэ раз: па астрогах,
Вёсках, дварох, гарадох і дарогах
Беднага люду колькі страдае,
Ў жыцці прасвету, ні шчасця не мае.
І зноў жа я крыкну усім, што бядуюць:
Брацця! Доўга ужо нас рабуюць...
Мы доўга аб гэтым нічога не зналі;
Доўга цярпелі мы, доўга маўчалі.
Пара перастаць ўжо нам, браткі, маўчаці
І толькі паціху ў няволі ўздыхаці. {ўздыхаці.
Трэба падняцца нам сільнаю сілай;
Трэба пакончыць з жыццем-магілай.
Трэба разбурыць свет гэты пракляты —
Мястэчкі, двары, гарады і палаты;
Больш не давацца сябе абкрадаці,
А ўсё, што ёсць наша, сабе адабраці.
Нашыя гады не будуць давацца;
Пашлюць салдатаў за дабро сваё драцца,
Збяруць усе сілы, каб нас перамоч,—
Мы дружна ўсе ўстанем, і кончыцца ноч.
Потым мы свет па-свойму пастроім
І жыцце ў корнях яго перакроім;
Багацтва ўсе света будуць народа,—
І будзе ў нас шчасце, спакой і свабода...
1907 г.