Гэй ты, людская кроў, чалавечая кроў,
Разліваешся ты па зямліцы.
Ад пачатку людзей, ад пачатку вякоў,
Ад граніцы яе да граніцы.
Не шкадуюць цябе, неашчадна ліюць,
Мэрам ты і не варта нічога,
Па калені ў табе пасуваюцца, йдуць...
А куды? — без адказу дарога.
За дабро, дзеля зла праліваюць цябе,
Дзеля крыўды і скрыўджанай праўды,
Дзеля старых багоў ў маляваным грабе,
Дзеля новых — нязнаных запраўды.
І здаецца, няхай прабягуць, пралятуць
Векі цэлыя братняе згоды,
Ані высахнеш ты, будзеш чэмерам труць
Кожнай радасці людскае ўсходы...
Разліваешся ты, чалавечая кроў,
Безнадзейны усякія лекі,
І няма на цябе лекароў, знахароў
Запыніць, зачыніці навекі.