Ні у звоны хаутурныя служка прабіу,
Як хавау я дзяучыну, катору любіу.
Ні на могілкі людзі кахану нясьлі,
А у цэркву баяры яе павязьлі.
Ні халоднай зямлей засыпалась труна,
А другому любіць прысягалась яна.
Ні пяшчаны над ей вывадзілі капец,
А вясельныя дружкі трымалі вянец.
І ні плакала матка, што умерла дачка,—
Цалавала жанулька свайго мужалька!
Ні асінавы кол я над ей забівау,
А старэнькі дзячок доугалецце сьпевау...
У зб. „Новая песьня